dunyadan
Aktif Üye
Bir gazetenin veya yayıncının rutin olarak başkalarını maruz bıraktığı incelemenin aynısını kendisini de yapmaya istekli olması inanılmaz derecede nadirdir. Ve burada Times’ın kurumsal gücünün bir göstergesi yatıyor olabilir.
Evet, kağıt bazen ağır ve havasız olabiliyor. Evet, neredeyse iddialı bir kendini beğenmişliği vardı. Evet yavaş yavaş değişti. Ancak yayıncıları, her ne kadar kusurlu olsalar da, başkalarının haber merkezlerine girdiği bir dönemde gazeteciliğe yatırım yaptılar. Kıdemli editörler gazetecilik mesleğine inanıyorlardı ve yüksek etik standartlara sahiplerdi. Çoğunlukla haber ve yorum ayrımı vardı. Acımasızca kâr ve tıklama veya trafik arayışı, kültüre yabancıydı.
Ve böylece, bu anlatının sonunda, 2016’da, Trump’ın Beyaz Saray’a seçilmesinden kısa bir süre sonra, Haber birçok fırtınayı başarıyla atlattı ve önümüzdeki davalar için büyük ölçüde savaşla sertleşti. 2020’de 6,5 milyon dijital abonenin kendi gerçek versiyonunu başkanınkine tercih etmesi nedeniyle Trump, Times’ı “halkın gerçek düşmanı” olarak nitelendirerek yanlışlıkla gazeteye bir can simidi attı.
Nagourney, anlatısını desteklemek için 53 sayfalık son notlar da dahil olmak üzere hikayeyi abartısız bir beceriyle anlatıyor. Bu, kralların ve kraliçelerin hikayesidir ve bazı okuyucular piyadelerden daha fazlasını duymak isteyebilir. Ama bu önemli bir hikaye. Dijital devrimin üzerinden otuz yıl geçtikten sonra artık haber kuruluşlarını nasıl yok edeceğimiz veya zayıflatacağımız ve kimsenin neye inanacağını veya kime güveneceğini bilmediği bir bilgi kaosunun nasıl yaratılacağı konusunda net bir fikrimiz var.
Kökleri dünyanın en zengin şehrinde bulunan ve aile mülkiyeti yapısına sahip olan Haberler, tüm meslektaşlarına yol gösterici olamaz. Ancak yol boyunca yaşanan aksaklıklara rağmen kalitesi ve dayanıklılığı birçokları için hala yol gösterici olmaya devam ediyor. Gelecekteki olası zorluklar göz önüne alındığında bu iyi bir şey.
THE TIMES: Plak gazetesi skandaldan, aşağılamadan ve gazeteciliğin değişen çehresinden nasıl kurtuldu? | Adam Nagourney tarafından | Resimli | 563 s. | Taç | 35$
Evet, kağıt bazen ağır ve havasız olabiliyor. Evet, neredeyse iddialı bir kendini beğenmişliği vardı. Evet yavaş yavaş değişti. Ancak yayıncıları, her ne kadar kusurlu olsalar da, başkalarının haber merkezlerine girdiği bir dönemde gazeteciliğe yatırım yaptılar. Kıdemli editörler gazetecilik mesleğine inanıyorlardı ve yüksek etik standartlara sahiplerdi. Çoğunlukla haber ve yorum ayrımı vardı. Acımasızca kâr ve tıklama veya trafik arayışı, kültüre yabancıydı.
Ve böylece, bu anlatının sonunda, 2016’da, Trump’ın Beyaz Saray’a seçilmesinden kısa bir süre sonra, Haber birçok fırtınayı başarıyla atlattı ve önümüzdeki davalar için büyük ölçüde savaşla sertleşti. 2020’de 6,5 milyon dijital abonenin kendi gerçek versiyonunu başkanınkine tercih etmesi nedeniyle Trump, Times’ı “halkın gerçek düşmanı” olarak nitelendirerek yanlışlıkla gazeteye bir can simidi attı.
Nagourney, anlatısını desteklemek için 53 sayfalık son notlar da dahil olmak üzere hikayeyi abartısız bir beceriyle anlatıyor. Bu, kralların ve kraliçelerin hikayesidir ve bazı okuyucular piyadelerden daha fazlasını duymak isteyebilir. Ama bu önemli bir hikaye. Dijital devrimin üzerinden otuz yıl geçtikten sonra artık haber kuruluşlarını nasıl yok edeceğimiz veya zayıflatacağımız ve kimsenin neye inanacağını veya kime güveneceğini bilmediği bir bilgi kaosunun nasıl yaratılacağı konusunda net bir fikrimiz var.
Kökleri dünyanın en zengin şehrinde bulunan ve aile mülkiyeti yapısına sahip olan Haberler, tüm meslektaşlarına yol gösterici olamaz. Ancak yol boyunca yaşanan aksaklıklara rağmen kalitesi ve dayanıklılığı birçokları için hala yol gösterici olmaya devam ediyor. Gelecekteki olası zorluklar göz önüne alındığında bu iyi bir şey.
THE TIMES: Plak gazetesi skandaldan, aşağılamadan ve gazeteciliğin değişen çehresinden nasıl kurtuldu? | Adam Nagourney tarafından | Resimli | 563 s. | Taç | 35$