dunyadan
Aktif Üye
Vietnam Savaşı'na karşı mitingler. 1982'de iki beyaz otomotiv işçisi tarafından dövülerek öldürülen Çinli Amerikalı Vincent Chin için adalet talep eden protestolar. Pandeminin başlangıcında Asya karşıtı nefret suçlarına karşı gösteriler. Son elli yıldaki Asyalı Amerikalı aktivizmi üzerine hiçbir tarih kitabı, bu direniş ifadelerine ait fotoğrafların derlendiği ünlü fotoğrafçı Corky Lee'den bahsetmeden tamamlanmış sayılmaz. CORKY LEE'NİN ASYA AMERİKA'SI: Fotografik Adaletin Elli Yılı (Clarkson Potter, 50 $).
2021'de Kovid-19'dan ölen Lee, yaşamının sonuna doğru bile, çalışma yapısı kadar canlı, çeşitli ve karmaşık bir kategori olan Asyalı Amerikalı topluluğunun yorulmak bilmez bir tarihçisiydi. Ancak halk isyanını yakalayan bir adam olmasının yanı sıra, görünmez olana dair de derin bir anlayışa sahipti; merceğini perde arkası parçalara ve tarih kayıtlarında büyük ölçüde göz ardı edilen insanlara çeviriyordu. Bir defasında şöyle demişti: “Fotoğraf makinemi çantamdan her çıkardığımda, kayıtsızlıkla, adaletsizlikle ve ayrımcılıkla mücadele etmek ve stereotiplerden kurtulmak için kılıç çekmek gibi oluyor.”
Görünüşte banal olan portreleri: Çocuğu dağlar ve vadiler arasında dururken dikiş makinesinin üzerine eğilmiş Çinli-Amerikalı bir anne; tepeden tırnağa 90'ların hazırlık kıyafetlerini giymiş, kiler raflarındaki zımba tellerine rahatça yaslanan Koreli Amerikalı bir dükkan sahibi; bir domuz leşini dikkatle kesen ince bir kasap – çok güzel. Bunlar aynı zamanda Asyalı Amerikalıların itaatsizliğini mümkün kılan kıyafet ve rahatlığı sağlayanların çalışmalarının da kanıtıdır. Ve bu anlarda, belki de Lee'nin bize bıraktığı en cömert şefkat davranışını deneyimleyebiliriz: Sevdiğimiz insanlara, kendilerini gördükleri gibi görev duygusuyla ve amansızca bakmak.
2021'de Kovid-19'dan ölen Lee, yaşamının sonuna doğru bile, çalışma yapısı kadar canlı, çeşitli ve karmaşık bir kategori olan Asyalı Amerikalı topluluğunun yorulmak bilmez bir tarihçisiydi. Ancak halk isyanını yakalayan bir adam olmasının yanı sıra, görünmez olana dair de derin bir anlayışa sahipti; merceğini perde arkası parçalara ve tarih kayıtlarında büyük ölçüde göz ardı edilen insanlara çeviriyordu. Bir defasında şöyle demişti: “Fotoğraf makinemi çantamdan her çıkardığımda, kayıtsızlıkla, adaletsizlikle ve ayrımcılıkla mücadele etmek ve stereotiplerden kurtulmak için kılıç çekmek gibi oluyor.”
Görünüşte banal olan portreleri: Çocuğu dağlar ve vadiler arasında dururken dikiş makinesinin üzerine eğilmiş Çinli-Amerikalı bir anne; tepeden tırnağa 90'ların hazırlık kıyafetlerini giymiş, kiler raflarındaki zımba tellerine rahatça yaslanan Koreli Amerikalı bir dükkan sahibi; bir domuz leşini dikkatle kesen ince bir kasap – çok güzel. Bunlar aynı zamanda Asyalı Amerikalıların itaatsizliğini mümkün kılan kıyafet ve rahatlığı sağlayanların çalışmalarının da kanıtıdır. Ve bu anlarda, belki de Lee'nin bize bıraktığı en cömert şefkat davranışını deneyimleyebiliriz: Sevdiğimiz insanlara, kendilerini gördükleri gibi görev duygusuyla ve amansızca bakmak.