dunyadan
Aktif Üye
BEATLES EFSANESİNİ YAŞAYIN: Mal Evans’ın Anlatılmamış Hikayesikaydeden Kenneth Womack
O “nazik bir devdi”. Bir zamanlar bir koalayla poz veren bir “oyuncak ayı”. “Sevimli, sevimli bir adam.” Beatles’ın çevresindeki insanlar arasında Mal Evans tartışmasız en Muppet’a benzeyeniydi.
Peter Jackson’ın gişe rekorları kıran 2021 belgeseli Get Back’de 1,80 boyundaki Evans’ın omuzlarının üzerinden yükseldiğini görmüş olabilirsiniz. Bu, püsküllü yeşil süet ceketli, Paul McCartney’nin “Uzun ve Dolambaçlı Yol” bulmacasını çözmesine yardım eden ve gözlüklü gözlerinde çocuksu bir neşeyle “Maxwell’in Gümüş Çekici”ne örs vuran oydu.
Neredeyse başından beri grupla birlikteydi – önce Liverpool’daki Cavern Club’da fedai olarak, sonra sürücü, roadie ve General Guy Friday olarak – ve acı sona kadar. Fiili meslektaşı Neil Aspinall gibi ona nadiren beşinci Beatle deniyordu, ancak kesinlikle altıncı veya yedinci Beatle olarak nitelendirilebilirdi.
Ancak Aspinall ve Beatles’ın diğer pek çok işbirlikçisinin aksine Evans, 5 Ocak 1976’da 40 yaşında öldüğünde Haberler’ta bir ölüm ilanı almadı. Hem kovboyları hem de rock yıldızlarını putlaştıran Evans’ın ardından polis çağrıldı. kız arkadaşının Los Angeles’taki dairesinde dolu bir Winchester tüfeği.
O zamanlar Evans, Grosset & Dunlap’la, grupla geçirdiği zamanlar hakkında uzun süredir planlanmış (ve Beatles’ın yetkilendirdiği) bir anı kitabı yazmak üzere sözleşme altındaydı. Bu anı kitabının ilk adı “200 Miles to Go” idi. Tehlikeli derecede çatlak bir ön camı kırdı ve saatlerce buzlu soğukta saldırılarına şoförlük yaptı.
Yaklaşık 50 yıl sonra, el yazması ve diğer materyaller geçici bir kurum tarafından bir deponun bodrum katında bulunup Yoko Ono’nun yardımıyla Evans’ın ailesine iade edildikten sonra Kenneth Womack, çalışmayı ışıltılı bir düzyazı stili olmasa da titizlikle ve özenle tamamladı. (Sayfalarında duygular her zaman “ateşli” bir seviyeye ulaşıyor ve “değişim rüzgarı” aslında hissedilebiliyor.) Deneyimli bir Beatlesolog, yerleri iyi temizliyor ama paspasla dans etmiyor.
Mülayim başlığı Evans projesinin daha sonraki bir versiyonundan belki de çok fazla saygıyla ödünç alınan “Beatles Efsanesini Yaşamak” iki temaya sahip ilginç bir örnek olay incelemesidir: şöhretin yan etkileri ve bir hayat yazmanın zor süreci. Yeniden basılan günlük kayıtları ve daha önce yayınlanmamış (en azından benim tarafımdan) McCartney’nin Rocky Dağları’nda bir arabada güneşlenmesi gibi anlık fotoğraflar, hikayelerin çoğu standart olmasına rağmen, özel bir not defterini karıştırmanın röntgenci çekiciliğini yansıtıyor.
1935’te doğan Evans, Fab Four’dan biraz daha yaşlı ve daha seçkindi. Ailesi Galler’deki Blitz’i bekledi; Kendisine Mickey Mouse gaz maskesi verildi. Utangaçlıkla boğuşan okul kariyeri boyunca kendisine “Su Aygırı” lakabı takıldı – “Buna aldırış etmedim” diye yazmıştı, “çünkü her zaman oldukça sevimli, kimseye zarar vermeyen vejetaryen bir hayvan gibi görünüyordu” – zaten Mağarayı ziyaret etmeye başladığında bir su aygırı Karısı, yeni yürümeye başlayan çocuğu ve Genel Postanede telekomünikasyon mühendisi olarak prestijli bir pozisyonu vardı.
Orada Elvis’ten, Beatles’ın alaycı bir şekilde – ve geçmişe bakıldığında acımasızca – onu haftada 25 £ karşılığında işe almadan önce “Kötü Tatmin Edici”, “Arızalı” veya “Kötü Kokulu” şarkılarına ithaf etmesini ve tüm masraflarının karşılanmasını talep etti.
Evans, kendisini tamamen bu çocuksu müzisyenlerin kaprislerine vererek, ikincil rolünden hem keyif alıyor hem de içerliyordu; Örneğin John Lennon’un sabahın üçünde “Elmalar, Mal” diye bağırması yeterliydi ve Covent Garden’dan bir kutu Altın Lezzetli geliyordu.
Bu sezon yine yeni bir biyografi filmi çeken George Harrison, bir keresinde Evans’ı hatırladı; “Yardım!”‘da Kanal Yüzücüsünü oynarken bir vatoz tarafından kovalanan ve hipotermi riskiyle karşı karşıya kalan kararlı bir atlet. – bir hayranın arkasından “harika görünümlü bir pelerin” satın almak için tekneden atlamak. Harrison’ın değerli kırmızı gitarı “Lucy”yi bir hırsızdan geri almak için olağanüstü çaba harcadı.
Evans’ın Beatles’a olan sadık hizmetinin ödülü ve nihai cezası, onların şehvetli alışkanlıklarını paylaşmaktı. Çevresinde çok sayıda ünlüyle tanıştı: kasık kıllarını açığa çıkaran Marlene Dietrich; Sandıklarını ödünç aldığı Burt Lancaster; pantolonsuz bir Keith Moon. Görevleri arasında ara sıra aşırı hevesli hayranları bir bahçe hortumuyla hortumla yıkamak ve onları dışarı atmadan önce omzunun üzerinden atmak ve daha tutarlı bir şekilde, kendisi de dahil olduğu kadın ve uyuşturucu tedarik etmek vardı.
Evans, Mary Poppins’in ahlaksızlığı gibi, gitar penaları, sigaralar, prezervatifler, atıştırmalıklar ve aspirinle dolu bir doktor çantasını yanında taşıyordu. Womack’ın açıkça belirttiği gibi, nazik dev aynı zamanda beceriksiz bir bölücüydü. Uzun süredir acı çeken karısı Lily, valizlerinde hayranlarından gelen notlar (ve bazen külot) buldu. Çocukları bir keresinde, kız arkadaşlarından birine geri dönüştürülmüş kasete doğum günü mesajı gönderdikten sonra onun kız arkadaşı tarafından dövüldüğünü duymuştu. Bir hayrandan babası olduğu gayri meşru oğlu evlatlık verildi.
Diğer astlardan daha fazla ve bazılarını rahatsız ederek, halka açık fotoğraflara girmeye zorladı. Hayranların favorisi oldu. Womack’in röportaj yaptığı pek çok tamamlayıcı kişiden biri olan Heart’tan Ann Wilson, Seattle’daki bir konserde performans sergilemek için sahneye çıktığında, “Herkes Mal’ı tanırdı” dedi.
Giderek daha fazla tanınma ve terfi arayışına girdi. Bazen “Sgt.’ye yaptığı katkılarda olduğu gibi kredisi aldatılmıştı. Pepper’ın Lonely Hearts Club Band’i”; Bazen çok ileri giderek, Iveys’in daha sonra Badfinger adını alacak olan ilk albümündeki şarkıların düzenlenmesine yardım ettiğini iddia etti.
Evans’ın ve çoğu zaman terk ettiği ailesinin en büyük üzüntülerinden biri, kendi performansını sergilemek istemesiydi. “Beatles’ın yol menajeri olmak benim için bundan sonraki en iyi şeydi” diye yazdı. Blue Öyster Tarikatı hakkındaki ünlü “Saturday Night Live” skeçindeki Will Ferrell karakteri gibi, aslında “Arkadaşlarımdan Küçük Bir Yardımla”da Cowbell’i oynama şansını yakaladı.
Evans’ın belki de gelecek nesiller için tuttuğu günlüklerde ve denediği şiirlerde dokunaklı bir sertlik var. Korkunç bir kazayla sonuçlanan olağanüstü bir yolculuğa çıkan – onur için çabalayan ama arzularına teslim olan – sıradan bir adam, tozdan arındırılır ve uygun bir selamla The Beatles Kitaplarının inleyen rafında bir yere konur.
Ancak tesadüfen de olsa, kitabın sırtında onun adının yer almaması dikkat çekicidir.
BEATLES EFSANESİNİ YAŞAYIN: Mal Evans’ın Anlatılmamış Hikayesi | kaydeden Kenneth Womack | Dey Sokak Kitapları | 592 s. | 50$
O “nazik bir devdi”. Bir zamanlar bir koalayla poz veren bir “oyuncak ayı”. “Sevimli, sevimli bir adam.” Beatles’ın çevresindeki insanlar arasında Mal Evans tartışmasız en Muppet’a benzeyeniydi.
Peter Jackson’ın gişe rekorları kıran 2021 belgeseli Get Back’de 1,80 boyundaki Evans’ın omuzlarının üzerinden yükseldiğini görmüş olabilirsiniz. Bu, püsküllü yeşil süet ceketli, Paul McCartney’nin “Uzun ve Dolambaçlı Yol” bulmacasını çözmesine yardım eden ve gözlüklü gözlerinde çocuksu bir neşeyle “Maxwell’in Gümüş Çekici”ne örs vuran oydu.
Neredeyse başından beri grupla birlikteydi – önce Liverpool’daki Cavern Club’da fedai olarak, sonra sürücü, roadie ve General Guy Friday olarak – ve acı sona kadar. Fiili meslektaşı Neil Aspinall gibi ona nadiren beşinci Beatle deniyordu, ancak kesinlikle altıncı veya yedinci Beatle olarak nitelendirilebilirdi.
Ancak Aspinall ve Beatles’ın diğer pek çok işbirlikçisinin aksine Evans, 5 Ocak 1976’da 40 yaşında öldüğünde Haberler’ta bir ölüm ilanı almadı. Hem kovboyları hem de rock yıldızlarını putlaştıran Evans’ın ardından polis çağrıldı. kız arkadaşının Los Angeles’taki dairesinde dolu bir Winchester tüfeği.
O zamanlar Evans, Grosset & Dunlap’la, grupla geçirdiği zamanlar hakkında uzun süredir planlanmış (ve Beatles’ın yetkilendirdiği) bir anı kitabı yazmak üzere sözleşme altındaydı. Bu anı kitabının ilk adı “200 Miles to Go” idi. Tehlikeli derecede çatlak bir ön camı kırdı ve saatlerce buzlu soğukta saldırılarına şoförlük yaptı.
Yaklaşık 50 yıl sonra, el yazması ve diğer materyaller geçici bir kurum tarafından bir deponun bodrum katında bulunup Yoko Ono’nun yardımıyla Evans’ın ailesine iade edildikten sonra Kenneth Womack, çalışmayı ışıltılı bir düzyazı stili olmasa da titizlikle ve özenle tamamladı. (Sayfalarında duygular her zaman “ateşli” bir seviyeye ulaşıyor ve “değişim rüzgarı” aslında hissedilebiliyor.) Deneyimli bir Beatlesolog, yerleri iyi temizliyor ama paspasla dans etmiyor.
Mülayim başlığı Evans projesinin daha sonraki bir versiyonundan belki de çok fazla saygıyla ödünç alınan “Beatles Efsanesini Yaşamak” iki temaya sahip ilginç bir örnek olay incelemesidir: şöhretin yan etkileri ve bir hayat yazmanın zor süreci. Yeniden basılan günlük kayıtları ve daha önce yayınlanmamış (en azından benim tarafımdan) McCartney’nin Rocky Dağları’nda bir arabada güneşlenmesi gibi anlık fotoğraflar, hikayelerin çoğu standart olmasına rağmen, özel bir not defterini karıştırmanın röntgenci çekiciliğini yansıtıyor.
1935’te doğan Evans, Fab Four’dan biraz daha yaşlı ve daha seçkindi. Ailesi Galler’deki Blitz’i bekledi; Kendisine Mickey Mouse gaz maskesi verildi. Utangaçlıkla boğuşan okul kariyeri boyunca kendisine “Su Aygırı” lakabı takıldı – “Buna aldırış etmedim” diye yazmıştı, “çünkü her zaman oldukça sevimli, kimseye zarar vermeyen vejetaryen bir hayvan gibi görünüyordu” – zaten Mağarayı ziyaret etmeye başladığında bir su aygırı Karısı, yeni yürümeye başlayan çocuğu ve Genel Postanede telekomünikasyon mühendisi olarak prestijli bir pozisyonu vardı.
Orada Elvis’ten, Beatles’ın alaycı bir şekilde – ve geçmişe bakıldığında acımasızca – onu haftada 25 £ karşılığında işe almadan önce “Kötü Tatmin Edici”, “Arızalı” veya “Kötü Kokulu” şarkılarına ithaf etmesini ve tüm masraflarının karşılanmasını talep etti.
Evans, kendisini tamamen bu çocuksu müzisyenlerin kaprislerine vererek, ikincil rolünden hem keyif alıyor hem de içerliyordu; Örneğin John Lennon’un sabahın üçünde “Elmalar, Mal” diye bağırması yeterliydi ve Covent Garden’dan bir kutu Altın Lezzetli geliyordu.
Bu sezon yine yeni bir biyografi filmi çeken George Harrison, bir keresinde Evans’ı hatırladı; “Yardım!”‘da Kanal Yüzücüsünü oynarken bir vatoz tarafından kovalanan ve hipotermi riskiyle karşı karşıya kalan kararlı bir atlet. – bir hayranın arkasından “harika görünümlü bir pelerin” satın almak için tekneden atlamak. Harrison’ın değerli kırmızı gitarı “Lucy”yi bir hırsızdan geri almak için olağanüstü çaba harcadı.
Evans’ın Beatles’a olan sadık hizmetinin ödülü ve nihai cezası, onların şehvetli alışkanlıklarını paylaşmaktı. Çevresinde çok sayıda ünlüyle tanıştı: kasık kıllarını açığa çıkaran Marlene Dietrich; Sandıklarını ödünç aldığı Burt Lancaster; pantolonsuz bir Keith Moon. Görevleri arasında ara sıra aşırı hevesli hayranları bir bahçe hortumuyla hortumla yıkamak ve onları dışarı atmadan önce omzunun üzerinden atmak ve daha tutarlı bir şekilde, kendisi de dahil olduğu kadın ve uyuşturucu tedarik etmek vardı.
Evans, Mary Poppins’in ahlaksızlığı gibi, gitar penaları, sigaralar, prezervatifler, atıştırmalıklar ve aspirinle dolu bir doktor çantasını yanında taşıyordu. Womack’ın açıkça belirttiği gibi, nazik dev aynı zamanda beceriksiz bir bölücüydü. Uzun süredir acı çeken karısı Lily, valizlerinde hayranlarından gelen notlar (ve bazen külot) buldu. Çocukları bir keresinde, kız arkadaşlarından birine geri dönüştürülmüş kasete doğum günü mesajı gönderdikten sonra onun kız arkadaşı tarafından dövüldüğünü duymuştu. Bir hayrandan babası olduğu gayri meşru oğlu evlatlık verildi.
Diğer astlardan daha fazla ve bazılarını rahatsız ederek, halka açık fotoğraflara girmeye zorladı. Hayranların favorisi oldu. Womack’in röportaj yaptığı pek çok tamamlayıcı kişiden biri olan Heart’tan Ann Wilson, Seattle’daki bir konserde performans sergilemek için sahneye çıktığında, “Herkes Mal’ı tanırdı” dedi.
Giderek daha fazla tanınma ve terfi arayışına girdi. Bazen “Sgt.’ye yaptığı katkılarda olduğu gibi kredisi aldatılmıştı. Pepper’ın Lonely Hearts Club Band’i”; Bazen çok ileri giderek, Iveys’in daha sonra Badfinger adını alacak olan ilk albümündeki şarkıların düzenlenmesine yardım ettiğini iddia etti.
Evans’ın ve çoğu zaman terk ettiği ailesinin en büyük üzüntülerinden biri, kendi performansını sergilemek istemesiydi. “Beatles’ın yol menajeri olmak benim için bundan sonraki en iyi şeydi” diye yazdı. Blue Öyster Tarikatı hakkındaki ünlü “Saturday Night Live” skeçindeki Will Ferrell karakteri gibi, aslında “Arkadaşlarımdan Küçük Bir Yardımla”da Cowbell’i oynama şansını yakaladı.
Evans’ın belki de gelecek nesiller için tuttuğu günlüklerde ve denediği şiirlerde dokunaklı bir sertlik var. Korkunç bir kazayla sonuçlanan olağanüstü bir yolculuğa çıkan – onur için çabalayan ama arzularına teslim olan – sıradan bir adam, tozdan arındırılır ve uygun bir selamla The Beatles Kitaplarının inleyen rafında bir yere konur.
Ancak tesadüfen de olsa, kitabın sırtında onun adının yer almaması dikkat çekicidir.
BEATLES EFSANESİNİ YAŞAYIN: Mal Evans’ın Anlatılmamış Hikayesi | kaydeden Kenneth Womack | Dey Sokak Kitapları | 592 s. | 50$