dunyadan
Aktif Üye
O’Connell, anlatımını hakikat ve şüphe temaları üzerine “meta-ruminasyonlar” dediği şeyle düzenli olarak noktalıyor. Değişen bakış açıları ve içinde bulunduğu dolaysızlıkla pek çok gerçek suç anlatımının romansal geleneklerinden kaçınıyor ve bunun yerine deneme yazarının şüpheci tonunu benimsiyor. Zaman zaman, Borgesçi labirentlere aşırı güvenmek de dahil olmak üzere kendi metaforları tarafından baştan çıkarılıyor. Mühürlenmiş Dublin, “tamamen çıkmaz sokaklardan oluşan bir labirenttir”. Katilin pasif ve ikinci kişinin arkasına saklandığı Macarthur ile konuşmalar “labirent” dir. Ve Macarthur’un yakalanması zor bir yalancı, kendi icatlarına inanan biri olduğu anlaşıldığında, O’Connell kendisinin “sonsuz dallanan kurgulardan oluşan bir labirentte dolaştığını” belirtiyor.
O’Connell’in avı, anlatı labirentindeki Minotaur, Macarthur’un yaptığı şeyi neden yaptığına dair tatmin edici bir açıklama. Oğlunun tanık olduğu “sadist” bir kocayla evlenen annesinin yaşadığı “şiddet ipliği” miydi? Oğlunun lüks özel okullara giden daha ayrıcalıklı akranlarını kıskanması mı, oysa -aile maliyesindeki bir çöküşün ardından- yerel Hıristiyan kardeşlere teslim edilmesi miydi? O’Connell, “Cinayete giden yolu bir sınıf haritacılığı belirledi” diye yazıyor.
Nihayetinde O’Connell, bu tür tüm açıklamaların kusurlu olduğunu düşünüyor. Bir araba ve silah almak için iki masum insanı öldürmeye gerek yoktu. Para kazanmanın daha iyi yolları vardı. “Suçların soğuk mantığının altında,” diye tahmin ediyor O’Connell, “maddi veya psikolojik çıkarlara indirgenemeyecek çılgınca ve saçma sapan şeyler saklıyordu.” Aylarca süren görüşmelerin ortasında, asık suratlı ve sürekli bir sessizlik hüküm sürüyor.
Bu da bizi Camus’nün o kitabesine geri getiriyor. O’Connell, Macarthur’dan “bir hesap” istediğini, “onun Raskolnikov olmasını istediğini” ve O’Connell’in sabırlı yardımıyla ne yaptığını ve neden yaptığını görmek istediğini itiraf ediyor. Ancak böyle bir hesaba izin verilmedi. O’Connell’in o harika ve son derece dürüst kitabında kabul ettiği gibi, Macarthur “karakter olarak beni yüzüstü bırakmıştı. Beni bir sonun tatmininden mahrum etmişti.”
Christopher Benfey, Mount Holyoke’de Mellon Fahri İngilizce Profesörüdür. If: The Untold Story of Kipling’s American Years kitabının yazarıdır.
BİR ŞİDDET İPİ: Bir Gerçek, Kurmaca ve Cinayet Hikayesi | Mark O’Connell tarafından | 288 sayfa | çift etiket | 29 dolar
O’Connell’in avı, anlatı labirentindeki Minotaur, Macarthur’un yaptığı şeyi neden yaptığına dair tatmin edici bir açıklama. Oğlunun tanık olduğu “sadist” bir kocayla evlenen annesinin yaşadığı “şiddet ipliği” miydi? Oğlunun lüks özel okullara giden daha ayrıcalıklı akranlarını kıskanması mı, oysa -aile maliyesindeki bir çöküşün ardından- yerel Hıristiyan kardeşlere teslim edilmesi miydi? O’Connell, “Cinayete giden yolu bir sınıf haritacılığı belirledi” diye yazıyor.
Nihayetinde O’Connell, bu tür tüm açıklamaların kusurlu olduğunu düşünüyor. Bir araba ve silah almak için iki masum insanı öldürmeye gerek yoktu. Para kazanmanın daha iyi yolları vardı. “Suçların soğuk mantığının altında,” diye tahmin ediyor O’Connell, “maddi veya psikolojik çıkarlara indirgenemeyecek çılgınca ve saçma sapan şeyler saklıyordu.” Aylarca süren görüşmelerin ortasında, asık suratlı ve sürekli bir sessizlik hüküm sürüyor.
Bu da bizi Camus’nün o kitabesine geri getiriyor. O’Connell, Macarthur’dan “bir hesap” istediğini, “onun Raskolnikov olmasını istediğini” ve O’Connell’in sabırlı yardımıyla ne yaptığını ve neden yaptığını görmek istediğini itiraf ediyor. Ancak böyle bir hesaba izin verilmedi. O’Connell’in o harika ve son derece dürüst kitabında kabul ettiği gibi, Macarthur “karakter olarak beni yüzüstü bırakmıştı. Beni bir sonun tatmininden mahrum etmişti.”
Christopher Benfey, Mount Holyoke’de Mellon Fahri İngilizce Profesörüdür. If: The Untold Story of Kipling’s American Years kitabının yazarıdır.
BİR ŞİDDET İPİ: Bir Gerçek, Kurmaca ve Cinayet Hikayesi | Mark O’Connell tarafından | 288 sayfa | çift etiket | 29 dolar