dunyadan
Aktif Üye
Rüzgar adımı biliyor kaydeden Isabel Allende
Bir uygarlığın ölçüsü en savunmasızlarını nasıl önemsediğiyse, çoğu standarda göre bizimki pek iyi gitmiyor.
Başkan Donald J. Trump’ın “sıfır tolerans” politikası kapsamında ABD sınırındaki rekor sayıda aile ayrılığını düşünün; Başkan Biden’ın Aile Birleştirme Görev Gücü’nü kurmasının ikinci yıldönümü olan Şubat 2023 itibarıyla yaklaşık 1.000 çocuk hâlâ ailelerinden ayrı yaşıyor.
Bu travesti ve trajedi, Isabel Allende’nin yeni romanı The Wind Knows My Name’in arkasındaki itici güçtür. Ayrılıkları dayatan bürokrasilerin kasıtlı gaddarlığı ve bu ayrılıkların çocuklarda açtığı kalıcı psikolojik yaralar, romanın temelini ve psikolojik omurgasını oluşturur.
Zamanında ve kışkırtıcı olan bu öyküdeki tüm karakterler acılı bir öykünün yükünü taşır ve kitabın sonlarına doğru hayatları birleşir.
Samuel Adler, 9 Kasım 1938’de Kristallnacht’ta Viyana’da beş yaşında bir Yahudi çocuktur. Ebeveynleri Rudolph ve Rachel, son yıllarda korkuda kademeli bir artış – “pas ve çürüyen çöp gibi korku kokusu” – hissetmiş olsalar da, Nazi şiddetinin ve yıkımının şok edici patlamasına hazırlıksızlar.
Bu ilk birkaç sahne, Rachel’ın ailesini kurtarmak için giderek artan umutsuz girişimlerini ve tek çocuğunu bir Kindertransport treniyle İngiltere’ye göndermesi gerektiğini sonunda fark etmesini izleyen anın canlı bir tasviri, terör ve kaosun sıcak alevidir.
Samuel’in hayatına bu travma damgasını vurur. İçine kapanık ve mesafeli büyümüş, sonunda her ikisi için de yeterince canlı ve neşeli bir kadınla evlenir. Samuel bir süre romandan kaybolur ama kalbi diğer karakterler ve hikâyeler arasında atar.
Leticia, Samuel gibi 1981’de El Salvador’daki El Mozote katliamından sağ kurtulmuş bir çocuk. Köyü yıkıldıktan ve ailesinin çoğu öldürüldükten sonra, babasıyla birlikte acımasız bir sınır geçişi yaşar. “Sınır geçişinden önceki çocukluğuna dair çok az şey hatırlıyordu, sadece odun sobasının kokusunu, yoğun bitki örtüsünü, olgun mısırın tadını, kuşların cıvıltısını, kahvaltıda sıcacık tortillaları, büyükannesinin, erkek kardeşlerinin ve kardeşlerinin dualarını hatırlıyordu. … “Kız kardeşlerin ağlaması ve gülmesi” diye yazıyor Allende. Başka bir deyişle, Leticia geçmiş bir yaşamı özlüyor.
Sırada, mültecilerin, özellikle de sınırda ayrılmış ailelerin yorulmak bilmez savunucusu Selena Durán var. İmajını iyileştirmek için güçlü bir hukuk firmasından yardım ister. Firmanın yetenekli genç avukatı Frank Angileri’yi kazanır.
Frank büyük olasılıkla sınırdaki durumun bu kadar vahim olduğuna inanmamış veya yeterince dikkat etmeyen okuyucuyu temsil ediyor. Selena ile görüşmesinden önce Frank, “insan kaçakçılığı, kamu fonlarını zimmete geçirmek ve kara para aklamakla suçlanan Başkan’a yakın bir iş adamının temsilcisi olarak çalışmakla” meşgul.
Son olarak Allende, Amerika Birleşik Devletleri’ne yasal olarak girişi reddedildikten sonra annesinden ayrılan erken gelişmiş kör bir kız olan Anita Díaz’ı tanıtır. Frank ve Selena, çifti yeniden bir araya getirmeye çalışacak.
Politik olaylara bu kadar derinden kök salmış bir hikaye anlatmak, zor bir dengeleme eylemi olabilir; Bir yazar, sürükleyici bir kurgu yazmakla tarihsel ve sosyal bağlamı açıklamak arasında ince bir çizgide yürür. Rüzgar Adımı Biliyor, Allende’nin önceki romanlarını karakterize eden sihrin çok azını içeriyor. Bunun yerine, devlet destekli şiddetin acımasız ayrıntılarına odaklanıyor ve okuyucusunu yıkıma yakından bakmaya teşvik ediyor. Allende, Nazi Almanyası’ndan günümüz vahşetine doğrudan bir çizgi çekiyor – ayrıntıların aynı olması nedeniyle değil, zararın aynı olması nedeniyle.
Bu karakterler duygusal olarak tatmin edici bir kavis içinde bir araya gelirken, çözüm aileye dönüşen yabancıların nezaketinde bulunur. En azından Allende’nin anlattığı hikaye bu. Gerçek dünyada çözüm, en başta aileleri parçalamayarak savunmasızları korumaktır – daha az dramatik bir hikaye ama çok daha iyi bir gerçeklik.
Lauren Fox’un son romanı Benim İçin Gönder.
Rüzgar adımı biliyor Allende tarafından | 272 sayfa | Balantine | 28 dolar
Bir uygarlığın ölçüsü en savunmasızlarını nasıl önemsediğiyse, çoğu standarda göre bizimki pek iyi gitmiyor.
Başkan Donald J. Trump’ın “sıfır tolerans” politikası kapsamında ABD sınırındaki rekor sayıda aile ayrılığını düşünün; Başkan Biden’ın Aile Birleştirme Görev Gücü’nü kurmasının ikinci yıldönümü olan Şubat 2023 itibarıyla yaklaşık 1.000 çocuk hâlâ ailelerinden ayrı yaşıyor.
Bu travesti ve trajedi, Isabel Allende’nin yeni romanı The Wind Knows My Name’in arkasındaki itici güçtür. Ayrılıkları dayatan bürokrasilerin kasıtlı gaddarlığı ve bu ayrılıkların çocuklarda açtığı kalıcı psikolojik yaralar, romanın temelini ve psikolojik omurgasını oluşturur.
Zamanında ve kışkırtıcı olan bu öyküdeki tüm karakterler acılı bir öykünün yükünü taşır ve kitabın sonlarına doğru hayatları birleşir.
Samuel Adler, 9 Kasım 1938’de Kristallnacht’ta Viyana’da beş yaşında bir Yahudi çocuktur. Ebeveynleri Rudolph ve Rachel, son yıllarda korkuda kademeli bir artış – “pas ve çürüyen çöp gibi korku kokusu” – hissetmiş olsalar da, Nazi şiddetinin ve yıkımının şok edici patlamasına hazırlıksızlar.
Bu ilk birkaç sahne, Rachel’ın ailesini kurtarmak için giderek artan umutsuz girişimlerini ve tek çocuğunu bir Kindertransport treniyle İngiltere’ye göndermesi gerektiğini sonunda fark etmesini izleyen anın canlı bir tasviri, terör ve kaosun sıcak alevidir.
Samuel’in hayatına bu travma damgasını vurur. İçine kapanık ve mesafeli büyümüş, sonunda her ikisi için de yeterince canlı ve neşeli bir kadınla evlenir. Samuel bir süre romandan kaybolur ama kalbi diğer karakterler ve hikâyeler arasında atar.
Leticia, Samuel gibi 1981’de El Salvador’daki El Mozote katliamından sağ kurtulmuş bir çocuk. Köyü yıkıldıktan ve ailesinin çoğu öldürüldükten sonra, babasıyla birlikte acımasız bir sınır geçişi yaşar. “Sınır geçişinden önceki çocukluğuna dair çok az şey hatırlıyordu, sadece odun sobasının kokusunu, yoğun bitki örtüsünü, olgun mısırın tadını, kuşların cıvıltısını, kahvaltıda sıcacık tortillaları, büyükannesinin, erkek kardeşlerinin ve kardeşlerinin dualarını hatırlıyordu. … “Kız kardeşlerin ağlaması ve gülmesi” diye yazıyor Allende. Başka bir deyişle, Leticia geçmiş bir yaşamı özlüyor.
Sırada, mültecilerin, özellikle de sınırda ayrılmış ailelerin yorulmak bilmez savunucusu Selena Durán var. İmajını iyileştirmek için güçlü bir hukuk firmasından yardım ister. Firmanın yetenekli genç avukatı Frank Angileri’yi kazanır.
Frank büyük olasılıkla sınırdaki durumun bu kadar vahim olduğuna inanmamış veya yeterince dikkat etmeyen okuyucuyu temsil ediyor. Selena ile görüşmesinden önce Frank, “insan kaçakçılığı, kamu fonlarını zimmete geçirmek ve kara para aklamakla suçlanan Başkan’a yakın bir iş adamının temsilcisi olarak çalışmakla” meşgul.
Son olarak Allende, Amerika Birleşik Devletleri’ne yasal olarak girişi reddedildikten sonra annesinden ayrılan erken gelişmiş kör bir kız olan Anita Díaz’ı tanıtır. Frank ve Selena, çifti yeniden bir araya getirmeye çalışacak.
Politik olaylara bu kadar derinden kök salmış bir hikaye anlatmak, zor bir dengeleme eylemi olabilir; Bir yazar, sürükleyici bir kurgu yazmakla tarihsel ve sosyal bağlamı açıklamak arasında ince bir çizgide yürür. Rüzgar Adımı Biliyor, Allende’nin önceki romanlarını karakterize eden sihrin çok azını içeriyor. Bunun yerine, devlet destekli şiddetin acımasız ayrıntılarına odaklanıyor ve okuyucusunu yıkıma yakından bakmaya teşvik ediyor. Allende, Nazi Almanyası’ndan günümüz vahşetine doğrudan bir çizgi çekiyor – ayrıntıların aynı olması nedeniyle değil, zararın aynı olması nedeniyle.
Bu karakterler duygusal olarak tatmin edici bir kavis içinde bir araya gelirken, çözüm aileye dönüşen yabancıların nezaketinde bulunur. En azından Allende’nin anlattığı hikaye bu. Gerçek dünyada çözüm, en başta aileleri parçalamayarak savunmasızları korumaktır – daha az dramatik bir hikaye ama çok daha iyi bir gerçeklik.
Lauren Fox’un son romanı Benim İçin Gönder.
Rüzgar adımı biliyor Allende tarafından | 272 sayfa | Balantine | 28 dolar