dunyadan
Aktif Üye
Gıda Grubu 1, et, meyve, un ve makarna gibi “işlenmemiş veya minimum düzeyde işlenmiş gıdalar” olarak tanımlanır. 2. Grup “işlenmiş mutfak malzemeleridir” – yağlar, tereyağlar, şekerler, bal ve nişastalar. 3. Grup ‘işlenmiş gıdalar’dır: ilk ikisinin muhafaza için işlenmiş, yemeye hazır karışımları, yani fasulye, tuzlu yemişler, tütsülenmiş etler (ve özellikle ‘gerçek taze pişmiş ekmek’). Son olarak, Grup 4, ‘büyük ölçüde yalnızca endüstriyel kullanım için olan ve çoğu gelişmiş ekipman ve teknoloji gerektiren çeşitli endüstriyel işlemlerle üretilen’ içerik formülasyonları olarak tanımlanan ‘yüksek oranda işlenmiş gıdaları’ içerir.
Günlük jargona tercüme edildiğinde, yüksek oranda işlenmiş gıdalar, ebeveynlerimizin abur cubur olarak adlandırdığı şeylerdir: paketlenmiş atıştırmalıklar, gazoz, şekerli tahıllar, enerji içecekleri, şeker çubukları. Kitabın kulağa bilimsel görünen “UPF” lakabını kullanması, bir içerik listesinde yeni ve korkutucu bir şeyin gizlendiğini gösteriyor. Burada yeni olanın yemek olmadığını unutmak kolaydır; açıklama için etiket veya çerçevedir.
Van Tulleken’in açıkladığı gibi, NOVA’da yiyecekler işleme amacına göre gruplandırılır. UPF, son derece düşük maliyetli bileşenler ve uzun raf ömrü ile esas olarak kârı en üst düzeye çıkarmak için işlenir. Yazar, imalatçıların ayrıca “aldatıcı pazarlama, tahrif edilmiş yasal işlemler, gizli lobicilik, hileli araştırma – şirketlerin bu parayı alması için hayati önem taşıyan” yöntemler kullandığını söylüyor. Yüksek oranda işlenmiş gıdaların alamet-i farikası yağmacı bir kâr peşinde koşmak olduğu için, kitabın neden oldukları bedensel zarara ilişkin uyarıları genellikle şirket açgözlülüğüne ve geç endüstriyel kapitalizme yönelik saldırılara dönüşüyor.
Van Tulleken, özellikle 1980’lerden bu yana durumun hızlı yükselişinin ana nedeninin “yüksek oranda işlenmiş yiyecek ve içeceklerin üretimi ve tüketimindeki buna bağlı olarak hızlı artış” olduğunu savunarak, öncelikle obezite konusuna odaklanıyor.
Günlük jargona tercüme edildiğinde, yüksek oranda işlenmiş gıdalar, ebeveynlerimizin abur cubur olarak adlandırdığı şeylerdir: paketlenmiş atıştırmalıklar, gazoz, şekerli tahıllar, enerji içecekleri, şeker çubukları. Kitabın kulağa bilimsel görünen “UPF” lakabını kullanması, bir içerik listesinde yeni ve korkutucu bir şeyin gizlendiğini gösteriyor. Burada yeni olanın yemek olmadığını unutmak kolaydır; açıklama için etiket veya çerçevedir.
Van Tulleken’in açıkladığı gibi, NOVA’da yiyecekler işleme amacına göre gruplandırılır. UPF, son derece düşük maliyetli bileşenler ve uzun raf ömrü ile esas olarak kârı en üst düzeye çıkarmak için işlenir. Yazar, imalatçıların ayrıca “aldatıcı pazarlama, tahrif edilmiş yasal işlemler, gizli lobicilik, hileli araştırma – şirketlerin bu parayı alması için hayati önem taşıyan” yöntemler kullandığını söylüyor. Yüksek oranda işlenmiş gıdaların alamet-i farikası yağmacı bir kâr peşinde koşmak olduğu için, kitabın neden oldukları bedensel zarara ilişkin uyarıları genellikle şirket açgözlülüğüne ve geç endüstriyel kapitalizme yönelik saldırılara dönüşüyor.
Van Tulleken, özellikle 1980’lerden bu yana durumun hızlı yükselişinin ana nedeninin “yüksek oranda işlenmiş yiyecek ve içeceklerin üretimi ve tüketimindeki buna bağlı olarak hızlı artış” olduğunu savunarak, öncelikle obezite konusuna odaklanıyor.